Groningen SVB 009

Vanochtend 08:20 kreeg ik een telefoontje van mijn oudste zus. “t’Gaat niet goed met mama” “ze is lusteloos” “had een bloedneus woensdag die niet wilde stoppen.” “Ze hebben haar twee zakken bloed gegeven” “ze word steeds zieker.” Maar goed dat ze al in het ziekenhuis was. De dokter zegt er is iets met haar nieren maar ze kunnen niets vinden en er niets aan doen. Ze heeft last van bewusteloosheid. Toen haar long arts kwam, was ze niet wakker te krijgen. Haar hart en longen zijn sterk. Ze zei: “Ik ga nu dood.” Ze prate over crematie en wachten tot ik er ben. Ook zei ze: “Ik hoop dat Ben zijn AOW krijgt.”

Ik maakte een afspraak het Waterland Ziekenhuis in twee uur te bellen. Ik belde mijn kinderen (ook in Amerika) tussentijds en vertelde wat ik wist. Mijn zoon had zijn verjaardag’s kaart van haar in z’n hand terwijl hij z’n verjaardag’s e-mail van haar op zijn komputer bekeek, zijn verjaarday was 10 dagen geleden. Mijn dochter vroeg of ik wilde vertellen dat ze van haar oma hield en dat ze blij was haar nog in december gezien te hebben. Mijn vrouw schreef een gebedje in’t Engels.

Toen ik belde hoorde ik haar zwakke stem zeggen: “Ik ben heel ziek.” Ik kon een klein beetje met haar praten. Er was iets met haar linkeroor en de spreektelefoon werkte niet of mocht niet. Ik kon een kort zinnetje zeggen van elk familielid hier in Amerika. Één zuster hield mijn moeder’s hand, een andere hielp met de telefoon. We bellen nog wel “Doeg.”

P.S.: Gelukkig belde ik haar voor 40 minuten op 2 juni (Groningen SVB 001). Aan het einde van dat gesprek zei ze: "Tot Ziens" met ongewone nadruk.